بابا ، بس است دیگر ...

برای آیات القرمزی و تمام آنهایی که حتی اسمشان را هم نمی دانم...

 

بابا ، بس است ديگر

عوض كن اين شبكه را

شام زهرمارمان شد

بزن كانال 3

شايد الان

رضا جاوداني و آن آقاي

" سال 1976 در شهر بندري ليورپول... "

دارند باز هم براي هم كُري مي خوانند

شايد شبكه ي استاني

دارد براي هفتمين بار

تكرار " شب هاي برره " را پخش مي كند

اصلا شايد برنامه ي آشپزي

يا عمو پورنگ

يا آسمان هميشه ابري نيست

چه فرق مي كند ؟!...

از ديدن دل و روده ي مردم كه بهتر است

   زناني كه ضجه مي زنند

   و دختر بچه هايي كه موقع بيرون كشيدن گلوله از بدنشان

   سوره ي حمد مي خوانند

 

تا ديروز كه فقط جنگ افغانستان بود و عراق و فلسطين

تلويزيون 24 ساعته اخبار بود

امروز كه اين " بيداري اسلامي " تان همه جا را فرا گرفته

خدا به دادمان برسد !

 

باز ياد افغانستان افتادي بابا !

نمي بيني كه ارزش " افغاني " شان

200 برابر " ريال " من و توست ؟!

نمي بيني كه ديش هاي ماهواره ( بي پارچه اي بر رويشان )

از سر و كول خانه هاي گلي شان بالا رفته ؟

گيريم كه دمپايي براي پوشيدن ندارند

يا كشت خشخاششان هم

10 برابر شده باشد

گيريم كه دختران 9 ساله شان هم

از نگاههاي هرزه ي سربازان اوباما

در امان نباشند

 

خوش به حالشان

ويكتوريا و اسكار و سالوادور را

آنها مي بينند و ما نه !

چون جنابعالي فكر مي كني

اگر زني با كسي غير شوهرش خوابيد

ديگر خانواده متلاشي شده !

 

بابا تمام كن اين حرف ها را

امشب " هفت " پخش مي شود

و تهمينه ميلاني

به شما مي فهماند

كه اين دين و آئين دست و پا گيرتان

ما را " عقده اي " بار آورده

بگذار ببينم

بالاخره اين صنف واحد

تشكيل مي شود يا نه ؟

بگذار ببينم

" شريفي " را چرا از كميته انضباطي استعفا داده اند ؟

دغدغه اصلي اينهاست !!

نه اينكه امروز چند نفر در عراق كشته شدند ؟

 

خوب شد اسم عراق را بردي

اگر مي تواني انكار كن

كه آن ديكتاتور خونخوار را

همين لامذهب هاي چشم آبي بيرون كردند

چه اهميتي دارد

كه مادران عراقي

امروز بيش از ديروز

هر لحظه ممكن است

به مهماني جامه هاي سياه عزا دعوت شوند ؟!

اين بيچاره ها كه با آن فقر و فلاكت

همان مردن برايشان بهتر است !

 

راستي بابا

امشب هم كه نوشابه ي جديدالتاسيس گذاشته اي سر سفره

هنوز هم پپسي اَخ است ؟

هنوز هم طعم خون مي دهد؟

اگر عكس " لئو " را

روي قوطي هايش ديده بودي

تو هم تحريم را فراموش مي كردي

 

 

بابا

لؤلؤ و التحرير را فراموش كن

آيات القرمزي را هم همين طور !

خلخال و زن يهود و شرم را هم !

مگر ترانه موسوي يادت نيست

كه شيخ با آن همه سند و مدركش !!!

ثابت كرد

كه دور از چشم همه بازداشت شده

و بعد هم

دور از چشم همه

به او تجاوز شده

و دور از چشم همه

جسدش به آتش كشيده شده

و دور از چشم همه

گوشه اي رها شده .؟

 

حالا عزا گرفته اي كه زنان بحريني را

علنا به ناكجا آباد مي برند ؟!

 

شايد همين روز ها

" شاهين نجفي "

يك " ترانه " هم براي " آيات " بخواند !

 

ليبي و مصر و تونس و مغرب

بحرين و اردن

سوريه و يمن و جمعه ي خشم

اينها را بي خيال ، بابا

نان را بچسب

كه خربزه آب است

آن دنيا هم

( اگر در كار باشد... )

مَثَل از چراغ و خانه و مسجد بياور

مگر خدايت ارحم الراحمين نيست ؟

 

خوب ، خدا را شكر

تمام شد اخبار

بابا ،بس است ديگر

عوض كن اين شبكه را....

برحاشیه برگ شقایق بنویسید...گل تاب فشار درودیوار ندارد

<<به نام عشق ابدیم>>

به بلندای نجابتت

                             به عظیمی رنجهایت

                                                           و به عمق پاکی دامنت...

هنوز می آید صدای                          الا ای چاه الا ای چاه

ای بنت فرستاده حق

                             ای یار حیدر

                                                ای مادر زینب

                                                                   و ای مادر مظلومین

                                                                                               رفتی و...

هنوز می آید صدای                       الا ای چاه الا ای چاه

یاس خوشبوی عالمی

                             گنجترین سر دنیایی

                                                         و ای شکسته پهلوی

                                                                         عطر خوشت فرا می گیرد عالم را چونان که...

هنوز می آید صدای                      الا ای چاه الا ای چاه

بگو چرا؟

           بگو چه گفته ای؟

                                بگو چه کرده ای؟

                                                      بگو چه خواسته ای؟

که وای بر ما امت, پدرت مظلوم

                          شوهرت مظلوم

                                         پسرانت مظلوم

                                                        دخترت مظلوم

                                                                  و کیست که نداند خودت از همه مظلو تر     ولی...

هنوز می آید صدای                        الا ای چاه الا ای چاه

اولین زنده کننده راه دین

                   راه دینی که گویی تا رسولش از دنیا رفت آن هم دیگر طاقت ماندن نداشت

ای نورو رحمت الهی بر بندگان

              چه زود گرفتندت از ما

                          تا در تاریکی ها باز به چاه بیافتیم و به بیراهه رویم و یا در خواب بمانیم

ولی همان چند لحظه ای که تابیدی کفایت است اما...

هنوز می آید صدای                             الا ای چاه الا ای چاه

شهیده ی راه عدالت

                        تو را هم ظلم سیلی زده؟!!!

                                                      بیراهه پهلوی تو را هم شکسته؟!!!

                                                                             شیطانیان داغ فرزند برایت هدیه آوردند که...

هنوز می آید صدای                         الا ای چاه الا ای چاه

صدای مظلومیت تو را

                      صدای بغض مانده در گلوی تو را

                                                 صدای ظلم ستیزی تو را

                                                                     صدای جهل گریزی تو را

                                                                                  و صدای درد بی کسی ات را

                     چگونه فریاد بزنم در حالی که.....

هنوز می آید صدای                          الا ای چاه الا ای چاه

هنوز می آید صدا

                     زیرا که علی هایی سر در چاه فریاد می زنند

                                                       فریاد می زنند

                                                                 فریاد می زنند

                                                                                الا ای چاه الا ای چاه

تا اینکه فریاد رسی را

                            ذخیره حقی را

                                                   لبیک گویند. 

آرزوی کوچک ...

این به اصطلاح داستان هم به همان دلیلی که در پست قبلی عنوان شد نگاشته شده است .

 

لهجه اش خيلي غليظ بود . به زحمت از حرف هايش فهميدم كه پسرهايش براي كار به كرمان آمده اند و زنش سال هاست كه مرده . پيرمرد به نقطه اي در بيابان خيره شده بود و بي وقفه جملات را به زبان مي آورد . دوستم كمي آن طرف تر ايستاده بود و فيلمبرداري مي كرد . پيرمرد اما هيچ توجهي به دوربين نداشت حتي به من كه در 50 سانتي متري اش نشسته بودم هم نگاه نمي كرد . انگار كسي گوشه ي كيسه ي غصه هايش را باز كرده بود و حالا هيچ جوري نمي شد جلوي سرازير شدن آن دانه هاي كوچك و سياه را گرفت . از زنش مي گفت و اينكه خيلي صبور بوده و هميشه از شكم خودش مي زده تا بچه هايش گرسنه نمانند و بچه هايش كه جنازه ي مادر را دفن كرده بودند و نيم ساعت بعد پدر را رها كرده و به شهر برگشته بودند . از نوه هايش كه اسمشان را هم نمي دانست و از بيكاري و تنهايي كه ديگر تحمل هيچ كدامشان را نداشت . اينها را پشت سر هم گفت و بعد هم به سرعت بلند شد و ازآنجا رفت . حتي منتظر نماند تا اداي همدردي درآوردن من را ببيند . حرف هايش را زد و به خانه اش برگشت . زن همسايه احتمالا مثل هميشه ظرف غذاي او را برايش پشت در گذاشته بود .

 من هنوز به دنبال نقطه اي در بيابان كه پيرمرد را مجذوب خود كرده بود مي گشتم . دوستم گفت : نظرت چيه بعد از اين تيكه ، تو فيلم تو درمورد اهميت توجه به سالمندا حرف بزني ؟

جوابش را ندادم . بلند شدم و به سمت خانه ي پيرمرد حركت كردم . مي خواستم پيرمرد - قبل از مرگش - يك بار ديگر هم كه شده صداي كسي غير از خودش را در خانه اش بشنود . مي دانستم اين تنها آرزويش بود....

ذكر و لبخند

به بهانه ی نمایشگاه قافله ی خاکی ستاد مستقل حرکت های جهادی دانشگاه شهید باهنر کرمان قلم ادب را از کیسه مان به در کردیم کوتاه نوشتیم.باشد که خدای قبول ببرد و بنده لذت.

آغاز جريان:

انگاري آفتاب قصد داشت تا پوستم را كباب كند. حتي يك تكه سنگ هم پيدا نمي شد تا روي آن بشينم.لبه فرغون پر از شن نشستم و به دور و اطراف نگاهي انداختم. سگ ها هم حوصله ي تكان دادن خود را نداشتند، صبح كه از كنارشان رد مي شديم، تكاني مي خوردند، حالا نگاهمان هم نمي كردند.پرندگان هم بي خيال پرواز شده بودند، انگار كه جوجه مرغند و پرواز كردن اصلا بلد نيستند. در حال سير طبيعت بودم كه چكه كردن عرق سرم، روي دستم، مرا از اين عوالم بيرون كشيد.

آنجا بين بچه ها پر بود از شوخي و خنده، اما من را ديگر هر جوكي نمي خنداند، مگر جوكهاي آبدار.اولين نفري كه شروع كرد به اظهار خستگي من بودم. گويا صادق از اين پيشنهاد من خوشش نيامد.گفت: برويم چكار همينجا كه خوب است. خلاصه نفر دوم كه خسته شد و آفتاب هم غروب كرد، رفتيم استراحتگاه. شام كه خورديم من ديگر طاقت بيدار ماندن را نداشتم و به آن دنيا سفر كردم.

از خواب كه بيدار شديم، دوباره سركار خودمان رفتيم.براي خودم كارگر با سابقه اي شده بودم. فرغون خوش دستي داشتم. فرغون راندن گواهينامه هم نمي خواست، من هم كه با ويرا‍ژ كامل حركت مي كردم.هنوز صبح بود و انرژي در رگها فراوان، عصر مسير مستقيم رفتن هم كار شاقي بود.

حسابي خسته شده بودم. انگار امروز هم من اولين نفري بودم كه خسته شده بود. خجالت مي كشيدم اظهار خستگي كنم. مخصوصا از صادق.همان لحظه برگشتم و چشمم به او افتاد.درحال انتقال بلوكه هاي سيماني بود به شيوه ي كاملا مدرن. كارش خيلي سخت بود. روي لب ذكري مي گفت و خنده اي روي لب داشت. با خودم گفتم برم ببينم چه ذكري را زير لب زمزمه مي كند كه اينگونه پرتلاش و خنده رو كار مي كند؟. نزديكش كه شدم، نمي شد خوب بشنوم كه چه مي گويد. نزديكتر شده تا بهتر بشنوم. آنوقت همراه آهنگ كلنگ و تيشه بچه ها شنيدم كه زير لب مي خواند:

خونه ي مادر بزرگه هزارتا قصه داره

خونه ي مادر بزرگه شادي و غصه داره