جانم فدای حضرت هادی (ع)

علیرضا قزوه :

مرتد سوم

  به بچه خفاشی که به ساحت امامان مظلوم شیعه اهانت کرد و به بچه های سرراهی "بالاترین" که کارگردانان این بازی اند.

 بسم رب النور

بسم رب العشق

بسم رب الهادی المهدی

آن که شعر و هرچه موسیقی ست

نذر درگاهش

آن که پاکان هنر در پای او سجاده افکندند

بسم رب العشق

آن که حافظ ها و سعدی ها

عشق او و آل او را بر زبان دارند

بسم رب الهادی المهدی

صاحب عصری که عالم وامدار اوست

گرچه دجالان بدآهنگ

گرچه شیطان های بد ترکیب

داردار و واق واق خویش را آواز می گویند

این نه موسیقی ست

این نه شعر و نه ترانه

این همه فحش است

این فضیحت نامه ی صهیون و آمریکاست

بچه های نطفه هایی از لجن روییده در مرداب

کارگردان

استخوانی پرت خواهد کرد

پیش دم جنبانی چلپاسه ای بدبو

آن دَل هرجایی یابو

 

مزد وق وق کردن سگهای بی اصل و نسب این است

مزد سگدوخوانی این از شغالان بدصداتر

مزد این چندین دهان بی چاک

استخوانی

مزد این مزدورهای مست عیاشش

فکر چندین جایزه از دست خام چند خاخام اند

جایزه در راستای  فکرهایی از جنابت تا جنایت پُر

 جایزه در راستای گنده گویی ها و چیزی از همین هایی که می دانید و می دانند

پولهای هرزه سهم حنجر بدبوی فحاشش

 

مرتدند اینان نه یک تن شان

مرتد اول همین بالاترین با بچه های تخس بی مادر

با همان اصحاب یک پاشان به اسرائیل

با همان  مسئول کلاشش

مرتد دوم

کارگردان چنین آهنگ بد آهنگ

مرتد سوم همین خفاش عیاشش ...

مانده آن سو مادری چشم انتظار راه

مادری شرمنده ی  شاهین...

                           نه ،  خفاشش!

 

در سوگ مادر...

هوای دخترکی را برادرش دارد

که خیره خیره نگاهی به مادرش دارد

شبیه طفل یتیمی که مادرش مرده

نگاه ملتمسی بر برادرش دارد

 

گرفته بازوی او را به سمت در ندود

دری که نام علی روی سردرش دارد

صدای مادرش از درد می کشد او را

که دود و آتش و هیزم برابرش دارد

 

دویده فضه ولی دیر شد به خود می گفت

دویده است که از خاک و خون برش دارد

چه دیده فضه ، چرا روی خاک ها افتاد؟

چه دیده فضه ، چرا دست بر سرش دارد؟

 

به دست های پدر تا که بند مادر دید

نگاه کرد به حالی به همسرش دارد

کشید در پی بابا به کوچه ها خود را

ولی جراحت سرخی به پیکرش دارد

 

گذشت نوبت زینب شد و خودش این بار

گرفته دست یتیمی که در برش دارد

به قتلگاه عمویش نگاه می دوزد

که خنجری خبر از عطر حنجرش دارد

 

کشید دست از آن دست و دست از جان شست

دوید تا که بدانند باورش دارد

و چند لحظه گذشت و میان خون حس کرد

سرش گرفته به دامان و مادرش دارد...

 

حسن لطفی

 

السلام علیک یا اباعبدالله الحسین

آزمودم عقل دور اندیش را
بعد ازین دیوانه سازم خویش را

روزی روزگاری در دانشگاه شهیدباهنرکرمان

دويدم و دويدم                                             سر كويي رسيدم

يه دانشگاهي ديدم                                     تندي داخل پريدم

يه ميدون يه سر داشت                                دانشجوي پسر داشت

سمت راست اين ميدون                              يه جايي بود اين نشون

امور فرهنگي بود                                        كاراش همه جنگي بود

دويدم و دويدم                                            به مرکزش رسیدم

پارتيشن بندي بودش                                 حالا بگم از سودش

پارتيشناش چه حال بود ؟                           جاي خوردن و قال بود

پر از عكساي خوشگل                                از كَسا و آدماي بي مشكل

اينها رو بگذار كنار                                      دست از سرشون بردار                              

مدير كل اينجا                                           فرهنگيه به خدا

كاراش از رو حسابه                                   دشمن اون کلاغه

وقتي كه اونو ديديم                                   تو بغلش پريدم

به من هزار تا قول داد                                 چندتا قول تُپُل داد

گفتش بيا پول بگير                                   از رئيس كل بگير

كي گفته كارا سخته                                 خيال ما كه تخته

از خوشحالي دويدم                                  به مملي رسيدم

گفتم بريم كار كنيم                                  حرفامونو جار كنيم

با هم ديگه نشستيم                               با هم نشريه بستيم

 گفتيم آقا پل ( پول) بدين                          از جيب مدير كل بدين

گفتن كي گفته اينو                                  جمع كن بي كله برو

يهو مدير كل اومد                                      صاحب اون قول اومد

 وقتي كه اونو ديدم                                    تو بغلش پريدم

نگاه كردم به چشماش                              آخ كه چه نازه چشماش

گفتم به من قول دادي                               قول هاي تپل دادي

از همه جا بي خبر                                    مثل كبريت بي خطر

نگاه خوبي كرد و:                                     گفت مي خوري تو گردو ؟

كار تو فرهنگي نيست                               سلاح تو جنگي نيست

بهش مي خواستم بگم                             خاليش كنم اين دلم

آقاي مديرِ كل                                           كار فرهنگي به كل

چه كرده اي به عمرت؟                               كجاست آن رزومه ات ؟

هيئت داغ مي كردي؟                                نشریه چاپ مي كردي ؟

ولي حيف كه نگفتم                                  سر مو زمين انداختم

حق ماها همينه                                        تا مسئولمون اينه

---

نکته: البته الان در دانشگاه ما (باهنر کرمان) مسئول فرهنگی عوض شده البته عوض که نه قبلی بازنشسته شد یکی بهتر! از قبلی گذاشتن جاش.زمان شعر مال مسئول قبلی است.

نکته۲: از تمام کسانی که در این شعر به آنها توهین یا اشاره شده هیچ گونه عذر خواهی نمی کنم زیرا تنها واقعیت را نوشنه ام.

امان از باد و باغبان

در این روزگار دلم نگرفته از ریختن برگهای پائیزی

از رشد علفهای هرز سخت غمگینم.

صدای خش برگ زیر پاهایم خوشحالم نمی کند

آنگونه که

جداکردن علفهای هرز از زمین مسرور می کند

دردم ازباغبانان است که بی خیال طراوت درختانشان شدند

کاش قطره آبی, کاش کیسه کودی, کاش تکان و ضربه ی بیلی,بیلچه ای

وای کاش از سوی ما

تلنگری, تذکری

و ای باد

که پرشدهای از بذر علفهای هرز

پس ابرهایت کجاست؟

وای برما

دستمان بشکند که ابرها را خشک کرده ایم و

باد را پر از بذر گل نمی کنیم. 

...

باران باریدن گرفت...

                 بی صدای جرجر و چاک چاک

خورشید هم بود...

               از خود خورشید باران می بارید

داغی اش فراموش شده بود

            از خیسی دستهایش فهمیدم

سرش را که بالا آورد مطمئن شدم.

باد می وزید و ابر ها را جابجا می کرد

تا سنگین اشکی که رویشان می چکید

                              نشکند آفتاب را.

سر و کله ماه هم پیدا شد

             خبری از گرمای خورشید نبود

ماه سردش شد

               اگر خورشید نمی سوخت او یخ می زد و میمرد

هر چه حرارت از پیش اندوخته بود

           به خورشید باز پس داد...

خورشید که شروع به سوختن کرد

                 ماه همه ی گرمایش را از دست داده و مرده بود.

خورشید هرچه سوخت دیگر ماه بیدار نشد...

باران باریدن گرفت...

           

چند قلم شعر

ای برادر می توان گفت زندگی را باختیم

                                                 و از این باغ قشنگ برتن خود آتشی افروختیم

حیف از آن ره را که ما گم کرده ایم

                                                حیف از آن حق را که باطل کرده ایم

زندگی را دیده ایم در پول  جاه

                                               قلبمان و رویمان گشته سیاه

به مناسبت آغاز ایام فاطمیه

شهیده ی راه عدالت

                        تو را هم ظلم سیلی زده؟!!!

                                                      بیراهه پهلوی تو را هم شکسته؟!!!

                                                                             شیطانیان داغ فرزند برایت هدیه آوردند که...

هنوز می آید صدای                         الا ای چاه الا ای چاه

ادامه نوشته

آغازین قلم به نام او

<< به نام عشق ابدیم>>

به نام تو این دفتر کنم باز                  به یاد تو دل از شادی کنم باز

همی خوانم، همی پویم به راهت        به یاد تو بگویم این سخن باز

اگر جانم رود من غم ندارم                اگر خواهی که تو جانم دهی باز

حزین مجنون ماندست زبویت             زچشمان و زابرو زدستت باز و هی باز