روزی روزگاری در دانشگاه شهیدباهنرکرمان
دويدم و دويدم سر كويي رسيدم
يه دانشگاهي ديدم تندي داخل پريدم
يه ميدون يه سر داشت دانشجوي پسر داشت
سمت راست اين ميدون يه جايي بود اين نشون
امور فرهنگي بود كاراش همه جنگي بود
دويدم و دويدم به مرکزش رسیدم
پارتيشن بندي بودش حالا بگم از سودش
پارتيشناش چه حال بود ؟ جاي خوردن و قال بود
پر از عكساي خوشگل از كَسا و آدماي بي مشكل
اينها رو بگذار كنار دست از سرشون بردار
مدير كل اينجا فرهنگيه به خدا
كاراش از رو حسابه دشمن اون کلاغه
وقتي كه اونو ديديم تو بغلش پريدم
به من هزار تا قول داد چندتا قول تُپُل داد
گفتش بيا پول بگير از رئيس كل بگير
كي گفته كارا سخته خيال ما كه تخته
از خوشحالي دويدم به مملي رسيدم
گفتم بريم كار كنيم حرفامونو جار كنيم
با هم ديگه نشستيم با هم نشريه بستيم
گفتيم آقا پل ( پول) بدين از جيب مدير كل بدين
گفتن كي گفته اينو جمع كن بي كله برو
يهو مدير كل اومد صاحب اون قول اومد
وقتي كه اونو ديدم تو بغلش پريدم
نگاه كردم به چشماش آخ كه چه نازه چشماش
گفتم به من قول دادي قول هاي تپل دادي
از همه جا بي خبر مثل كبريت بي خطر
نگاه خوبي كرد و: گفت مي خوري تو گردو ؟
كار تو فرهنگي نيست سلاح تو جنگي نيست
بهش مي خواستم بگم خاليش كنم اين دلم
آقاي مديرِ كل كار فرهنگي به كل
چه كرده اي به عمرت؟ كجاست آن رزومه ات ؟
هيئت داغ مي كردي؟ نشریه چاپ مي كردي ؟
ولي حيف كه نگفتم سر مو زمين انداختم
حق ماها همينه تا مسئولمون اينه
نکته: البته الان در دانشگاه ما (باهنر کرمان) مسئول فرهنگی عوض شده البته عوض که نه قبلی بازنشسته شد یکی بهتر! از قبلی گذاشتن جاش.زمان شعر مال مسئول قبلی است.
نکته۲: از تمام کسانی که در این شعر به آنها توهین یا اشاره شده هیچ گونه عذر خواهی نمی کنم زیرا تنها واقعیت را نوشنه ام.
